Κριτικές και παρουσιάσεις για το Splinters, 2017-2018

• “Η Νίνα Ράπη δημιουργεί ένα κείμενο με μια διάθεση που ισορροπεί ανάμεσα στο πραγματικό και το επιθυμητό. Μας μιλά με λόγο απλό, αλλά και βαθύ, για όλα εκείνα που θέλουμε από τις σχέσεις της ζωής μας. Για όλα εκείνα που ζητάμε χωρίς λέξεις από τους ανθρώπους μας. Γι’ αυτά που δεν τολμήσαμε ποτέ να ζητήσουμε και γι’ αυτά που θα μείνουν ανεκλπήρωτα μέσα στο μυαλό μας. Με λίγα λόγια, η Νίνα Ράπη μάς φέρνει σε επαφή με τις ακίδες (splinters) που μας πληγώνουν σε κάθε ανθρώπινή μας επαφή.”    Μάνια Βορεάκου, https://artic.gr/splinters-theatro-argo-kritiki/78855/

• “Τα Splinters είναι επτά μικρά μονόπρακτα για τις ανθρώπινες σχέσεις. Πρόκειται ουσιαστικά για μικρές παραβολές πάνω στο θέμα της ανθρώπινης ελευθερίας, αλλά κυρίως για το κατά πόσο οποιαδήποτε μορφή συνύπαρξης είναι ένα σχήμα πειθαρχημένης ελευθερίας που πάντα εμπεριέχει έναν Δούλο και έναν Αφέντη (και δηλαδή τον Έρωτα και τον Θάνατο). Η επιφανειακή «καθημερινότητα» του λόγου των προσώπων έκρυβε μια υπογείως ελεγκτική επιθυμία του Ενός προς τον Άλλο, που στο τέλος αποκάλυπτε τη διαλυτική επικυριαρχία του Ενός πάνω στον Άλλο, αλλά και τη «μαζοχιστική» διαθεσιμότητα του Άλλου να γίνει αντικείμενο κτήσης. {…}  Η σκηνοθεσία (Α. Μιχαήλ) ακολούθησε απλές πιθανότητες σκηνικής χωροταξίας με χορογραφημένες μετωπικές «συντάξεις» των ηθοποιών που σχεδόν ποτέ δεν κοιτιόντουσαν στα μάτια (σαν άνθρωποι που δεν επικοινωνούν), όμως το όλο εγχείρημα κρατήθηκε στην αισθητική κλίμακα του low budget. Ο Ν. Βατικιώτης και ο Ν. Τσολερίδης είχαν μια βαθιά ανθρώπινη ερωτικότητα στα ντουέτα τους, και η Μ. Γαρμπή με τη Χ. Γυφτάκη έδωσαν τους ρόλους με εναργή σωματικότητα και αμοιβαία δεκτικότητα.”  Γιώργος Σαμπατακάκης στο Athens Voice:  http://www.athensvoice.gr/culture/theater/410876_mia-queer-theatriki-genia-i-apopse-eimaste-ola-mpagkateles-skotadistries

• “Μια σύγχρονη παράσταση που μιλά για την καταπιεσμένη επιθυμία μας, τα ανελεύθερα θέλω μας με έναν ανοίκειο τρόπο, αποεξοικειωτικό, μη ρεαλιστικό, μέσα από απρόσωπες φιγούρες που στερούνται ταυτότητας, λειτουργούν σαν συμβολικές οντότητες ή ακόμη και σαν εσωτερικές φωνές. Συζητούν, μονολογούν, επικοινωνούν, διεκδικούν, μα πρωτίστως επιθυμούν, θέλουν να επικοινωνήσουν και να συνδεθούν. {…}  Ο Αλέξανδρος Μιχαήλ κρατά στα χέρια του τα νοήματα του κειμένου με σεβασμό, προσοχή και ενσυναίσθηση και, σε απόλυτη επικοινωνία μαζί τους, τούς προσθέτει ρυθμό και κίνηση. Διαθέτοντας και ένα πολύ πολύ δυνατό έμψυχο υλικό, αναδεικνύει κάθε λέξη του έργου με χιούμορ, διεισδυτικότητα και ευαισθησία.”  Μαρία Καστανάρα στο ΜaxMag https://www.maxmag.gr/theatro/kritikes-theatrikon-parastaseon/splinters-i-eleftheria-tou-emis/

• ” Πολύ ενδιαφέρουσα και φρέσκια παράσταση. Επτά μονόπρακτα με έντονο το στοιχείο του εσωτερικού μονολόγου. Θραύσματα ενός αόρατου καθρέφτη που αναγκάζουν τον θεατή να αντικρύσει τον εαυτό του ή έστω κομμάτια του εαυτού του μέσα από αυτά . Μύχιες σκέψεις , αντιφάσεις, αντιθέσεις , συγκρούσεις, αδιέξοδα. Το “εγώ” αποδομείται στις επιμέρους διαστάσεις του και φανερώνεται γυμνό και συνάμα απρόσιτο στο θεατρικό σανίδι. Το μυαλό προσπαθεί να δραπετεύσει όμως παντού υψώνονται τείχη και όρια : λέξεις , συμβάσεις , ο αφηρημένος χρόνος , ο πόθος , η λαχτάρα , ακόμα και η ίδια η πνευματική πράξη. Και στο φόντο ο έρωτας , ως υπερβατική έννοια που προσφέρει απλόχερα μια ευκαιρία για φυγή. Υπό την προυπόθεση βέβαια να υποταχθούμε σ’αυτόν (πόσο αντιφατικό!). Τι είναι αυτό που βλέπουμε ; Είναι ένα τολμηρό φιλοσοφικό μανιφέστο ; Είναι μια ηδονοβλεπτική και ψυχαναλυτική ματιά στον κρυφό κόσμο της συγγραφέως ; Είναι μήπως , εν τέλει , το κάτοπτρο του ίδιου μας του εαυτού ; Ισως τίποτα απ’ όλα αυτά. Ίσως και όλα αυτά μαζί – κι ακόμα περισσότερα. Η απάντηση αναμφίβολλα έγκειται στον κάθε μεμονωμένο θεατή. Δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα έργο που προσφέρει λυτρωτικές απαντήσεις. Είναι πάνω απ’ όλα ένα έργο που ρωτά , που αμφισβητεί , που λαχταρά , που οργίζεται , που απαιτεί. Να κοιτάξεις μέσα του. Από όποια οπτική θέλεις και για όσο αντέχεις. Αντέχεις όμως ; ” theatromania.gr 2/1/2018

• Τελευταία παράσταση απόψε για το Splinters της Νίνας Ράπη, 7 θραύσματα διαλόγων ανάμεσα σε queer ζευγάρια, με άψογα δουλεμένη σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Μιχαήλ, η οποία πειραματίζεται με τους τρόπους αποδόμησης του προσώπου και κατανομής του διαλόγου και λόγου ανάμεσα σε πολλαπλά πρόσωπα. http://gkoultoura.gr/post/168146845520/splinters
• 7 Πρεμιέρες που ξεχωρίζουν στο Αθηνόραμα: http://www.athinorama.gr/theatre/article/7_premieres_pou_ksexorizoun_auti_tin_ebdomada_-2525611.html
• Ατζέντα της εβδομάδας της Καθημερινής:
• http://www.kathimerini.gr/939328/article/politismos/atzenta/h-atzenta-ths-evdomadas
• 8 must στη Θεσσαλονίκη : http://parallaximag.gr/thessaloniki/8-must-stin-thessaloniki-na-ksedoseis-ton-fevrouario
• http://www.ert.gr/ert3/splinters-epta-monoprakta-tis-ninas-rapi-sto-theatro/
• https://www.lifo.gr/guide/theater/6223
• http://www.athensvoice.gr/culture/theater/407829_splinters-7-monoprakta-tis-ninas-rapi
• https://artic.gr/splinters-ninas-rapti-theatro-argw/76035/
• http://tospirto.net/theater/play/5746
• https://beton7artradio.gr/index.php/en/whats-on/item/343-splinters
• https://www.clickatlife.gr/theatro/story/112644/7-monoprakta-tis-ninas-rapi-apo-ton-aleksandro-mixail-sto-mikro-argo
• https://www.thessalonikiguide.gr/event/splinters/
• https://www.artandlife.gr/thessaloniki/events/splinters_tis_ninas_rapi

• Η άποψή μου για τα μονόπρακτα με τον τίτλο «Splinters” της Νίνας Ράπη στο Θέατρο Α Small ARGO Full of Art, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Μιχαήλ.       ΤΟΠΟΣ ΘΕΑΤΡΟΥ

Όπως οι από κάθε είδους υλικό αγκίδες σχίζοντας το δέμα αποκαλύπτουν με οδυνηρό τρόπο τον υποδόριο ιστό στο σώμα,έτσι και τα επτά μονόπρακτα της Νίνας Ράπη «Μια πεταλούδα είσαι…», «Μπουρδούμ», «Ανάσα Ελευθερίας», «Το σώμα, αγάπη μου, το σώμα», « Χωρίς σώμα, χωρίς χρόνο και τόπο»,» Όμορφο ναι. Απλό όχι» και «Φύλακας Άγγελος», υπό τον ενιαίο τίτλο Splinters ( αγκίδες, σκλήθρες,θραύσματα ), σχίζουν το κατά συνθήκη ωραιοποιημένο περιτύλιγμα των ανθρώπινων σχέσεων και αποκαλύπτουν αμφοτερόπλευρα τους ενυπάρχοντες προβληματισμούς , τις χρησιμοποιούμενες μεθοδεύσεις και στρατηγικές επιβολής, τις προβαλλόμενες επιθυμίες, τις εγειρόμενες διεκδικήσεις,τις προβολές,τις δημιουργούμενες πληγές κι απώλειες κλπ, που διέπουν, ρυθμίζουν, ταλανίζουν και τελικά σηματοδοτούν,καθορίζουν και διαπλάθουν αυτές είτε είναι σχέσεις μεταξύ φίλων, είτε σχέσεις μεταξύ ζευγαριών ( ετερόφυλων ή ομόφυλων) , είτε τέλος μεταξύ διαφορετικών φυλών, με κριτήρια ορισμού της διαφορετικότητας ευρύτερα κοινωνικά και πολιτισμικά τοιαύτα.-

Η σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Μιχαήλ δείχνει μεν άτονη φαινομενικά. Όμως στην ουσία διαθέτει το απαιτούμενο νεύρο και σαφή οπτική γωνία. Κινεί τους ηθοποιούς με λιτότητα, μινιμαλισμό τόσο όσο. Ξεπερνά μ’ επιτυχία το διακύβευμα του επικοινωνιακού συγχρονισμού της γραμμικής κατά πλάτος διάταξης και κατά βάθος στοίχισης των ηθοποιών επί σκηνής με την καθ’ ολοκληρία κατά μέτωπο απεύθυνση του λόγου των ηθοποιών προς το κοινό. Η ευρηματική χιαστί συνδιαλλαγή των μερών των δύο ετερόφυλων ζευγαριών, σε μια προσπάθεια οπτικοποίησης της δράσης του μονολόγου και του διαλόγου στο «Ανάσες Ελευθερίας» η κορυφαία σκηνή της παράστασης.-

Oι ερμηνείες των τεσσάρων ηθοποιών Νίκου Βατικιώτη, Μελίνας Γαρμπή, Χριστίνας Γυφτάκη και Νίκου Τσολερίδη διακρίνονται από άφθαρτη εγγενή φυσικότητα κι απλότητα, αρτιότητα στην εκφορά του λόγου, με σωστές παύσεις, με αίσθημα, χρήση της δέουσας τονικής κλίμακας κι έντασης κι αδρές εκφράσεις του προσώπου. Και οι τέσσερεις καταθέτουν στη σκηνή την προσωπική , πλούσια σε χρωματισμούς, διακριτή υποκριτική γραφή του ο καθένας ξεχωριστά, σ’ απόλυτη συνεργασία κι ισορροπία όμως με τους υπόλοιπους.-

Τα total black κοστούμια της Μάρθας Φωκά σύγχρονα, λιτά κι άκρως λειτουργικά για την ως επί το πλείστον επί σκηνής εναλλαγή τους από τους δρώντες ηθοποιούς.-

Οι σχεδιασμοί των φωτισμών από την Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου δημιουργούσαν αυτόνομα φωτιστικά τοπία στο σχεδόν άδειο σκηνικό χώρο για την δράση των ηθοποιών.-

Υπεύθυνη για την μονοφωνική μουσική επιμέλεια της παράστασης η Μαρία Βουμβάκη.-

Οι φωτογραφίες και ο σχεδιασμός οπτικής επικοινωνίας της παράστασης είναι του Χρήστου Κυριαζίδη.-

ΣΤΗΣΙΧΟΡΟΣ ΧΕΡΣΙΚΡΑΤΗΣ – Β.Μ. ( 23-01-2018)